Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ - "Ο μικρός πρίγκιπας"


Οι μεγάλοι αγαπούν τους αριθμούς.

Τα παιδιά δεν πρέπει να είναι πολύ αυστηρά με τους μεγάλους, πρέπει να δείχνουν επιείκεια απέναντί τους.



Βέβαια, όμως, εμείς που καταλαβαίνουμε τη ζωή, κοροιδεύουμε τα νούμερα.

Ξέρεις ... όταν είναι κανείς έτσι λυπημένος, του αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα.



Κι αν εγώ ήξερα ένα μοναδικό στον κόσμο λουλούδι, που δεν υπήρχε πουθενά αλλού, εκτός από τον πλανήτη μου και που ένα μικρό αρνί μπορεί να το καταστρέψει με μια χαψιά, έτσι, ένα πρωί, χωρίς να σκεφτεί καθόλου αυτό που κάνει, αυτό δεν είναι σημαντικό και σοβαρό θέμα;

Αν κάποιος αγαπά ένα λουλούδι που δεν υπάρχει παρά μόνο ένα δείγμα του μέσα σε εκατομμύρια και εκατομμύρια αστέρια, αυτό είναι αρκετό για να νιώθει ευτυχισμένος όταν το κοιτάζει.



Είναι τόσο μυστηριακή η χώρα των δακρύων.

Παρ' όλη την καλή του θέληση, εξαιτίας της αγάπης του, γρήγορα άρχισε να κυριεύεται από αμφιβολίες.


Θα πρέπει να υποφέρω δυο - τρεις κάμπιες αν θέλω να γνωρίσω τις πεταλούδες.

Είναι πολύ δύσκολο να κρίνεις ο ίδιος τον εαυτό σου, απ' όσο να σε κρίνουν οι άλλοι.



Για κάθε ματαιόδοξο οι άλλοι άνθρωποι είναι θαυμαστές.

Οι ματαιόδοξοι ποτέ δεν ακούν τίποτ' άλλο εκτός από τα παινέματα.


Αστέρια είναι τα μικρά χρυσά πραγματάκια που κάνουν τους χασομέρηδες να ονειρεύονται.

Εφήμερο : εκείνο που απειλείται από εξαφάνιση σε σύντομο χρονικό διάστημα.



Αναρωτιέμαι, αν τ' αστέρια φωτίζονται για να μπορέσει ο καθένας να ξαναβρεί κάποια μέρα το δικό του.

Νοιώθεις κάπως μόνος μέσα στην έρημο ... 


Το ίδιο νοιώθεις μόνος μέσα στους ανθρώπους.

Αν εσύ με εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. 


Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. 

Θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο.

Αν εσύ με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος.



Το τυπικό είναι κάτι που κάνει κάποια μέρα να είναι διαφορετική από τις άλλες.

Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν τη δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς.


Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις.

Δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. 

Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.


Ποτέ δεν είναι κανείς ευχαριστημένος εκεί που βρίσκεται.
Τα μάτια είναι τυφλά. 

Πρέπει να τα ψάξεις με την καρδιά.



Ένοιωσα την καρδιά μου να χτυπά σαν την καρδιά του πουλιού που πεθαίνει, χτυπημένο από τα βόλια του κυνηγού.

Το βλέμμα του ήταν σοβαρό, χαμένο στην απεραντοσύνη.




Ένοιωσα πάλι να παγώνω από το συναίσθημα του αναπόφευκτου.

Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σε κάποιο αστέρι, είναι γλυκό τη νύχτα να κοιτάζεις τον ουρανό. Όλα τ' άλλα αστέρια τότε είναι ανθισμένα.



Το αστέρι μου θα είναι για σένα ένα από τ' αστέρια. 

Τότε, θα σ' αρέσει να κοιτάζεις όλα τ' αστέρια.

Εσύ, θα έχεις αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει ... 


Αφού εγώ θα 'μαι σ' ένα απ' αυτά, κι αφού θα γελάω σ' ένα απ' αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ' αστέρια.


Θα μοιάζω σαν να έχω αρρωστήσει ... 

Θα μοιάζω σαν να 'μαι ετοιμοθάνατος. 

Κάπως έτσι θα είναι. 

Μην έρθεις να με δεις έτσι, δεν θ' αξίζει τον κόπο ... 

Δεν θα σ' αφήσω καθόλου.

Έχεις κάνει λάθος. Θα πονέσεις. 


Θα μοιάζω με νεκρό, μα δεν θα 'μαι πραγματικά ...

(Αγαπημένα αποσπάσματα από το βιβλίο του  Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ -
"Ο μικρός πρίγκιπας" )

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Πλατεία Μοναστηρακίου 18.09.11


Η πλατεία Μοναστηρακίου έχει χωριστεί στα δύο ...

Από τη μία ... Γκάιντα και Νταούλια 


 









Kαι από την άλλη ... Τango 

















Ήταν πολύ ωραία και τα δύο και ο κόσμος έδειχνε να διασκεδάζει και να το ευχαριστιέται.

Έχουμε πολύ ανάγκη φαίνεται να ευχαριστηθούμε, να χαρούμε και να απολαύσουμε απλά όμορφα πραγματάκια που μας ομορφαίνουν την ζωή και ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα και τα προβλήματά μας.

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός - HELLENIC RED CROSS


To 2009 που βρισκόμουν στην ηλικία του Ιησού Χριστού, στα 33, ένοιωθα μια έντονη ανακατανίκητη επιθυμία να κάνω κάτι ή να μάθω κάτι για το κοινό καλό.

Έτσι έψαχνα τι να μάθω ώστε να είμαι όσο πιο χρήσιμη γίνεται για όλους και να είμαι σε θέση να μπορώ να βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερο και τον εαυτό μου και τους άλλους.

Είδα τυχαία ότι στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό παραδίδουν κάθε χρόνο  μαθήματα νοσηλευτικής σε εθελοντές νοσηλευτές όλων των ηλικίων κι αποφάσισα να πάω.

Τα μαθήματα ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 2008 και τελείωσαν τον Φεβρουάριο του 2009.

Τέλη Ιανουαρίου παρέλαβα και την στολή μου και ήμουν πολύ χαρούμενη με αυτή μου την απόφαση.

Τον Μάρτιο έκανα την πρακτική μου σε παθολογικό τμήμα (ΝΠ4 από 19.02.09 έως 13.03.09) και σε χειρουργικό τμήμα (ΝΠ1 από 16.03.09 έως 03.04.09) του Νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού.

Στις αρχές ήμουν πάρα πολύ αγχωμένη και καθόλου άνετη με τον κόσμο.

Ειδικά όταν κάποιοι νοσηλευτές δεν ήταν καθόλου φιλικοί και μας έδειχναν ξεκάθαρα πόσο τους ενοχλούσε η παρουσία μας.

Άλλοι πάλι χαίρονταν όταν πηγαίναμε και μας έδειχναν απλόχερα την χαρά τους.
Εξαρτόταν πάντα από την βάρδια.

Σε κάποιες δεν μας άφησαν καν να καθήσουμε να κάνουμε την πρακτική μας, μας έδιωξαν αμέσως.

Στην αρχή βέβαια κουράσαμε τους νοσηλευτές με τις ερωτήσεις μας, χωρίς την θέλησή μας.

Μετά όμως τους βοηθούσαμε όσο περισσότερο και καλύτερα μπορούμε.

Με τις επαναλήψεις και τον καιρό που περνούσε η εμπειρία μας εξελισσόταν.

Συνήθως μας έδιναν να κάνουμε τις πιο "βρώμικες" δουλειές κι όσο ενοχλητικό και αν ήταν, ακολουθούσαμε τις εντολές τους προσπαθώντας να κάνουμε το καθήκον μας και να απαλύνουμε τον πόνο ή την δυσφορία των ασθενών.


Κάτι που με είχε συγκινήσει ιδιαιτέρως ήταν ότι οι περισσότεροι ασθενείς μας αποκαλούσαν "αγγέλους με τα λευκά" και κάποιοι ασθενείς μας έδιναν υπέροχες ευχές από καρδιάς, παρά τον πόνο ή την αρρώστια τους.

Μεγάλο στήριγμα στην όλη μας προσπάθεια και στην εκπαίδευσή μας ήταν η υπέροχη δασκάλα μας κ. Σοφία Καραθανάση, που μας βοήθησε πολύ και στην πρακτική και στα μαθήματά μας και ήταν διαρκώς κοντά μας να μας εξηγεί και να μας καθοδηγεί.

Ακόμα και στις ενέσεις που έπρεπε να κάνουμε κι ήμασταν όλοι τρομοκρατημένοι και φοβισμένοι, μας καθοδηγούσε και μας βοήθησε να ξεπεράσουμε τον μεγάλο μας φόβο.

Εξαιρετική εκπαιδεύτρια και υπέροχος και σπάνιος άνθρωπος!

Μετά την πρακτική μας, έπρεπε να επιλέξουμε κάποια προτίμηση σε κατηγορία ανάλογα τις γνώσεις, την εμπειρία, τον ελεύθερο χρόνο μας, την περιοχή που μένουμε κτλ.

Και να παρακολουθήσουμε κάποια αντίστοιχα σεμινάρια για να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις επικείμενες υποχρεώσεις μας, τα οποία γίνονταν πρωινές ώρες.


Ο εθελοντισμός είναι προαιρετικός και δεν μας εξασφαλίζει τα προς το ζειν.

Αφού λοιπόν χρειάζεται να εργαζόμαστε, πως ταυτόχρονα θα συνεχίσουμε και την πρωινή εκπαίδευση για τον εθελοντισμό;

Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που έχασα την έντονη φλόγα της αφιλοκερδούς προσφοράς μου συν διάφορα που γίνονται για την γραφειοκρατία και το σύστημα και όχι για την ουσία του εθελοντισμού.


Φέτος το καλοκαίρι στις 21.06.11 μαζευτήκαμε οι εθελοντές του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού των τελευταίων τεσσάρων χρόνων στο αμφιθέατρο του Νοσοκομείου "Ερρίκος Ντυνάν" και πήραμε τα πτυχία μας και ορκιστήκαμε.

Ήταν πολύ ωραία ...

Ήμασταν όλοι πάλι "ΑΓΓΕΛΟΙ ΜΕ ΤΑ ΛΕΥΚΑ" ...



Hospital ... Overdose :-p


Τελευταία πολλές επισκέψεις σε νοσοκομεία ...

Έχω πάθει overdose :-p χα χα χα


5 Σεπτεμβρίου

H μητέρα μου εισάγεται στο Αρεταίειο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο στις 29.08.11 για παρακολούθηση και εξετάσεις.

Xειρουργήθηκε στη χολή λαπαροσκοπικά την Δευτέρα 05.09.11.

Έκανε την λαπαροσκοπική επέμβαση κι ευτυχώς όλα πήγαν καλά, αν και κινδύνεψε η ζωή της στην ανάνηψη εξαιτίας του καπνίσματος.

Το νοσοκομείο πεντακάθαρο και οι νοσηλεύτριες ευγενέστατες και στο καθήκον διαρκώς.

Βγήκε την επόμενη μέρα από την επέμβαση και αναρώνει σιγά σιγά.


14 Σεπτεμβρίου

Η μητέρα του καλύτερού μου φίλου εισάγεται εκτάκτως στο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών Γ. Γεννηματάς με γαστροραγία, εντερικά προβλήματα, αφυδάτωση και προβλήματα στη καρδιά.

Δεν έχουν διαθέσιμο κρεβάτι και την βάζουν σε ράντζο στον διάδρομο.

Μέχρι τις 19.09.11 της έχουν αλλάξει κρεβάτι και θάλαμο δυο φορές.

Δεν μάθαμε τον λόγο.

Είναι μεγάλη γυναίκα γύρω στα 90 και οι νοσηλευτές δεν της δίνουν και πολύ σημασία, οι δε γιατροί ενοχλούνται και είναι επιθετικοί όταν τους απευθύνονται τα παιδιά της ασθενούς για την πορεία της υγείας της.

Το πιο απίστευτο;

Η Ρωσίδα αποκλειστική, με πτυχίο όπως διατυμπανίζει, του νοσοκομείου, που την προσέχει μαθαίνει πιο εύκολα πιο πολλές πληροφορίες από τους γιατρούς για την πορεία της υγείας της ασθενούς από τους ίδιους τους συγγενείς της.

Κάτι που πρόσεξα και μου έκανε φοβερή εντύπωση και τις τρεις φορές που πήγα στο νοσοκομείο είναι ότι στην αίθουσα αναμονής παρ όλο που έχει 3-4 πινακίδες απαγόρευσης του καπνίσματος, έρχονται ασθενείς με το σταντ και τον ορό στο χέρι και καπνίζουν.

Πόσο άτιμα βλαβερή και κακιά συνήθεια για τον άνθρωπο ...

 18 Σεπτεμβρίου

Πάω ξημερώματα με τον αδελφό μου στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών, γιατί δεν ένοιωθε καθόλου καλά και μετά από κανένα τριωράκι και ταλαιπωρίας και αναμονής φύγαμε με την γνωμάτευση, την συνταγή και τις καθοδηγήσεις του γιατρού για "τον δρόμο της υγείας".

[περισσότερες λεπτομέρειες στο " Ταλαιπωρία για την υγεία μας ... (18.09.11) "]



21 Σεπτεμβρίου

Πήγα με τον αδελφό μου στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών, πάλι για τον επανέλεγχο που του είχαν πει στις 18.09.11.

Το παραπεμπτικό είχε άλλη ημερομηνία από το πρωτόκολλο και μας έκαναν ολόκληρη ιστορία με αποτέλεσμα αρκετή ταλαιπωρία γραφειοκρατίας.

Πήραμε το σωστό παραπεμπτικό και πήγαμε στον αρμόδιο γιατρό όπου είχε απίστευτη ουρά.

Στις ώρες που περιμέναμε, τρεις για την ακρίβεια πάλι, έμαθα την προτεραιότητα σειράς που έχει το συγκεκριμένο νοσοκομείο ως στρατιωτικό.

Πρώτοι στο ιατρείο εισέρχονται οι στρατιωτικοί για "συντήρηση" ή που φεύγουν στο εξωτερικό, μετά οι στρατιωτικοί ανάλογα με τον βαθμό και το "σώμα" τους με προτεραιότητα φυσικά στους μεγαλόβαθμους, μετά οι αστυνομικοί και τέλος οι απλοί πολίτες.

Όσο και να περιμένει κάποιος λοιπόν, όσο έρχονται υψηλοτέρου βαθμού ασθενείς ή αυτοί που έχουν προτεραιότητα, η σειρά του μετατίθεται προς το τέλος.

Με αποτέλεσμα απίστευτη αναμονή.

Στο τέλος είπαν στο αδελφό μου ότι δεν έχει τίποτα και τον παρέμπεμψε σε άλλο γιατρό άλλης ειδικότητας.

Μετά από μιάμιση ώρα αναμονής φύγαμε με οδηγίες για άλλες εξετάσεις και επανεξέταση με τα αποτελέσματα.

Καλά που δεν είχε τίποτα, όπως είπε ο πρώτος γιατρός ...

Έκανε τις εξετάσεις, πήρε τις απαντήσεις αλλά πρέπει και να τα δείξει στον γιατρό.

Ο γολγοθάς συνεχίζεται ...  ΌΧΙ ΆΛΛΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΑΑΑ !!! :-D

Ταλαιπωρία για την υγεία μας ... (18.09.11)



Χτυπάει κατά τις 5:00 π.μ. το κινητό του πατέρα μου.

Ήταν ο αδελφός μου.

Τον πονούσε πάρα πολύ το κεφάλι του, ανακατευόταν, ζαλιζόταν, είχε ίλιγγο τόσο έντονο που ούτε να συνεχίσει τη βάρδιά του στην υπηρεσία του μπορούσε, ούτε καν να οδηγήσει την μηχανή του.

Πήγα και τον παρέλαβα και πήγαμε αμέσως στο νοσοκομείο.

5:20 π.μ. Περάσαμε την πύλη του 401 Γενικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου.

Περνά ο αδελφός μου στα ενδότερα κι εγώ ως συνοδός μένω έξω στην αίθουσα αναμονής.

Τον αδελφό μου τον πλησιάζει ο μοναδικός νεαρός γιατρός που βρισκόταν εκεί, μάλλον ειδικευόμενος, του παίρνει το ιστορικό του και αλλάζουν χώρο πιο μέσα για την εξέταση.

Μία νοσηλεύτρια μπορώ να δω, η οποία πηγαινοέρχεται διαρκώς.

Δίπλα μου, στην αίθουσα αναμονής, καθόταν ένας νεαρός που είχε φέρει δύο αστυνομικούς τραυματισμένους.

Μου είπε ότι είχαν έρθει από τις 1:00 π.μ. στο νοσοκομείο και τον ενημέρωσαν ότι περιμένουν τον χειρούργο να έρθει, γιατί δεν βρισκόταν στο νοσοκομείο.

Τον καλούσε, λέει, η νοσηλεύτρια στο κινητό του για να τον ενημερώσει και να επισπεύσει την άφιξή του στο νοσοκομείο.

Στο νοσοκομείο δεν είχε άλλους συνοδούς και επικρατούσε απόλυτη ησυχία, αν εξαιρέσεις ένα ραδιοφωνικό σταθμό δυνατά που ακουγόταν από το βάθος.

Κάποια στιγμή με κάλεσε ο αδελφός μου να με ενημερώσει ότι περιμένει κάποιον γιατρό να έρθει να τον εξετάσει.



Όσες ώρες βρισκόμουν εκεί, δύο έκτακτα περιστατικά ήρθαν.

Ένας φαντάρος αεροπορίας, που είχε τροχαίο με κάποιον που παραβίασε κόκκινο φανάρι και τον έστειλαν σε άλλο αρμόδιο νοσοκομείο, στο 251 Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας.

Κι ένας πολύ ηλικιωμένος ανάπηρος πολέμου, που δεν είχε καμία επαφή με την πραγματικότητα και προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν.

Τον είχαν βάλει σε ένα θάλαμο ανάνηψης που βρίσκεται στο προθάλαμο για τα εξεταστήρια, όπου μπορούσες να δεις την γενική εικόνα.

Είχε πάει 8:00 π.μ. η ώρα κι άρχισαν οι γιατροί και οι νοσηλευτές να έρχονται στο νοσοκομείο με το πάσο τους.

Στον παππού μαζεύτηκαν 4-5 άτομα κι όλη την ώρα πηγαινοέφερναν μηχανήματα για εξέταση και ανάνηψη.

Κάποια στιγμή βγαίνει και ο αδελφός μου  στο προθάλαμο και ο ένας από τους αστυνομικούς και έψαχναν τον γιατρό που τους είχε εξετάσει, για να τους δώσει τις γνωματεύσεις, τις συνταγές και τις καθοδηγήσεις γιατί τους εξέτασε κι έφυγε.

Ο αδελφός μου παίρνει τα απαιτούμενα έγγραφα και τις εξετάσεις και στις 8:45 π.μ. περάσαμε ξανά την πύλη με προορισμό ένα εφημερεύον φαρμακείο λόγω της ημέρας - Σαββάτου - και μετά σπίτι.

Έλεος τρεις ώρες και για μία εξέταση;

Τόσα χρόνια και κάθε φορά στα νοσοκομεία η ίδια ταλαιπωρία.

Ούτε να αρρωστήσει κανείς δεν μπορεί.

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Aγάπη ... (Love)



 Μια απλή λέξη πέντε γραμμάτων με τεράστια ιστορία και άπειρες ερμηνείες.

Καλλιεργείται, ευδοκιμεί, ανθίζει ανάλογα την εποχή, το κλίμα, τις κατάλληλες προυποθέσεις, τις συνθήκες και τους ανθρώπους.

Έχουν γραφτεί άπειρα για όλες τις μορφές της αγάπης σε τραγούδια, ποιήματα, βιβλία, θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές ταινίες, άρθρα, αφιερώματα σε τύπο, περιοδικά, internet και τηλεόραση.

Η αγάπη πάντα συνεχίζει να είναι πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες και απλούς ανθρώπους.


Άλλες φορές αγνή, αθώα.

Ξεπροβάλλει χωρίς να το προγραμματίσεις.

Σου ζεσταίνει την καρδιά, σου γαληνεύει την ψυχή, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο χωρίς να το σκεφτείς καν.

Σε καθοδηγεί σε ένα καθαρό και φωτεινό δρόμο γεμάτο όμορφα χρωματιστά λουλούδια που ανθίζουν και αναδύουν αρώματα και ευωδιές.

Πουλάκια κελαηδούν γλυκά και μελωδικά τραγούδια σε συντροφεύουν στον ονειρεμένο δρόμο προς την ευτυχία.


Άλλες φορές πάλι η αγάπη μπλοκάρεται από τη λογική και τον ρεαλισμό της καθημερινότητας, με τις δυσκολίες και τα προβλήματά της και χάνει όλη της τη μαγεία, την λάμψη και μειώνεται η αξία της.

Τότε ο δρόμος προς την ευτυχία γίνεται δυσπρόσιτος και σκοτεινιάζει.

Τα πουλάκια και οι μουσικές σιωπούν και τα λουλούδια κλείνουν περικλείοντας μέσα τους όλη την υπέροχη ευωδιά τους.

Ο δρόμος γίνεται τραχύς και δύσκολος.


Η καρδιά χωρίς αγάπη μαραίνεται ενώ η ψυχή αναστατώνεται και στο τέλος μαυρίζει ...

Η ζωή μας γίνεται μονότονη, άχρωμη και ανούσια χωρίς την αγάπη.

Πρωτοβρόχια ... (20.09.11)


Δειλά δειλά αρχίζει να μπαίνει το φθινόπωρο.

Όλη μέρα συννεφιά, κουφόβραση και ελάχιστες ψιχάλες στην αρχή κατά διαστήματα.

Αργότερα έπιασε δροσερή καθαρή βροχούλα να μας δώσει μια νότα φθινοπώρου.

Όσο περνά η ώρα η βροχή δυναμώνει.

Βροντές και αστραπές προστίθονται κι όμως έχει πολύ ζέστη ακόμα.

Τι ωραία που μυρίζει η βροχούλα και το βρεγμένο χώμα ...


Όσο βρέχει μου έρχεται κατά κύμματα υπέροχο άρωμα από το νυχτολούλουδο που βρίσκεται στο μπαλκόνι.

Ακούγονται διάφορα κελαηδίσματα από διάφορα πουλάκια έξω από το μπαλκονάκι μου, παρ' όλο που επικρατεί πολύ τσιμέντο και ελάχιστο πράσινο.

Μια μικρή δροσούλα έρχεται κατά διαστήματα.

Θα δροσίσει επιτέλους ακόμα και με τις πρώτες φθινοπωρινές στάλες.

Τι ωραία ...


Εύχομαι τώρα που θα αλλάξει η εποχή, να αλλάξει και η κατάσταση στη χώρα μας και να αποκτήσει καλύτερες και πιο αισιόδοξες προοπτικές η ζωή και το μέλλον μας.

Όλες οι δυσκολίες και τα προβλήματα να φύγουν μακρυά όπως κυλά το τρεχούμενο νερό της βρόχης.