Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός - HELLENIC RED CROSS


To 2009 που βρισκόμουν στην ηλικία του Ιησού Χριστού, στα 33, ένοιωθα μια έντονη ανακατανίκητη επιθυμία να κάνω κάτι ή να μάθω κάτι για το κοινό καλό.

Έτσι έψαχνα τι να μάθω ώστε να είμαι όσο πιο χρήσιμη γίνεται για όλους και να είμαι σε θέση να μπορώ να βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερο και τον εαυτό μου και τους άλλους.

Είδα τυχαία ότι στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό παραδίδουν κάθε χρόνο  μαθήματα νοσηλευτικής σε εθελοντές νοσηλευτές όλων των ηλικίων κι αποφάσισα να πάω.

Τα μαθήματα ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 2008 και τελείωσαν τον Φεβρουάριο του 2009.

Τέλη Ιανουαρίου παρέλαβα και την στολή μου και ήμουν πολύ χαρούμενη με αυτή μου την απόφαση.

Τον Μάρτιο έκανα την πρακτική μου σε παθολογικό τμήμα (ΝΠ4 από 19.02.09 έως 13.03.09) και σε χειρουργικό τμήμα (ΝΠ1 από 16.03.09 έως 03.04.09) του Νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού.

Στις αρχές ήμουν πάρα πολύ αγχωμένη και καθόλου άνετη με τον κόσμο.

Ειδικά όταν κάποιοι νοσηλευτές δεν ήταν καθόλου φιλικοί και μας έδειχναν ξεκάθαρα πόσο τους ενοχλούσε η παρουσία μας.

Άλλοι πάλι χαίρονταν όταν πηγαίναμε και μας έδειχναν απλόχερα την χαρά τους.
Εξαρτόταν πάντα από την βάρδια.

Σε κάποιες δεν μας άφησαν καν να καθήσουμε να κάνουμε την πρακτική μας, μας έδιωξαν αμέσως.

Στην αρχή βέβαια κουράσαμε τους νοσηλευτές με τις ερωτήσεις μας, χωρίς την θέλησή μας.

Μετά όμως τους βοηθούσαμε όσο περισσότερο και καλύτερα μπορούμε.

Με τις επαναλήψεις και τον καιρό που περνούσε η εμπειρία μας εξελισσόταν.

Συνήθως μας έδιναν να κάνουμε τις πιο "βρώμικες" δουλειές κι όσο ενοχλητικό και αν ήταν, ακολουθούσαμε τις εντολές τους προσπαθώντας να κάνουμε το καθήκον μας και να απαλύνουμε τον πόνο ή την δυσφορία των ασθενών.


Κάτι που με είχε συγκινήσει ιδιαιτέρως ήταν ότι οι περισσότεροι ασθενείς μας αποκαλούσαν "αγγέλους με τα λευκά" και κάποιοι ασθενείς μας έδιναν υπέροχες ευχές από καρδιάς, παρά τον πόνο ή την αρρώστια τους.

Μεγάλο στήριγμα στην όλη μας προσπάθεια και στην εκπαίδευσή μας ήταν η υπέροχη δασκάλα μας κ. Σοφία Καραθανάση, που μας βοήθησε πολύ και στην πρακτική και στα μαθήματά μας και ήταν διαρκώς κοντά μας να μας εξηγεί και να μας καθοδηγεί.

Ακόμα και στις ενέσεις που έπρεπε να κάνουμε κι ήμασταν όλοι τρομοκρατημένοι και φοβισμένοι, μας καθοδηγούσε και μας βοήθησε να ξεπεράσουμε τον μεγάλο μας φόβο.

Εξαιρετική εκπαιδεύτρια και υπέροχος και σπάνιος άνθρωπος!

Μετά την πρακτική μας, έπρεπε να επιλέξουμε κάποια προτίμηση σε κατηγορία ανάλογα τις γνώσεις, την εμπειρία, τον ελεύθερο χρόνο μας, την περιοχή που μένουμε κτλ.

Και να παρακολουθήσουμε κάποια αντίστοιχα σεμινάρια για να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις επικείμενες υποχρεώσεις μας, τα οποία γίνονταν πρωινές ώρες.


Ο εθελοντισμός είναι προαιρετικός και δεν μας εξασφαλίζει τα προς το ζειν.

Αφού λοιπόν χρειάζεται να εργαζόμαστε, πως ταυτόχρονα θα συνεχίσουμε και την πρωινή εκπαίδευση για τον εθελοντισμό;

Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που έχασα την έντονη φλόγα της αφιλοκερδούς προσφοράς μου συν διάφορα που γίνονται για την γραφειοκρατία και το σύστημα και όχι για την ουσία του εθελοντισμού.


Φέτος το καλοκαίρι στις 21.06.11 μαζευτήκαμε οι εθελοντές του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού των τελευταίων τεσσάρων χρόνων στο αμφιθέατρο του Νοσοκομείου "Ερρίκος Ντυνάν" και πήραμε τα πτυχία μας και ορκιστήκαμε.

Ήταν πολύ ωραία ...

Ήμασταν όλοι πάλι "ΑΓΓΕΛΟΙ ΜΕ ΤΑ ΛΕΥΚΑ" ...



1 σχόλιο:

  1. ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΦΑΓΑΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑΚΙ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ
    ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ - ΤΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή