Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Kαλοκαιρινή απόδραση!!!


Αν και το καλοκαιράκι έχει μπει εδώ και καιρό, εγώ σήμερα λέω να ξεκινήσω την καλοκαιρινή μου απόδραση από την Αθήνα.

Θα ταξιδέψω για Σαντορίνη, που ναι μεν πάω εκεί καμιά εικοσαριά χρόνια, αλλά πάντα παραμένει ένας μαγευτικός και ελκυστικός προορισμός.

Το νησί αυτό δημιουργεί και φουντώνει πάθη.

Τη Σαντορίνη ή την αγαπάς ή την μισείς.

Δεν έχει μέση κατάσταση και το έχω ελέγξει πάρα πολλές φορές από πολύ κόσμο.

Έχει ιδιαίτερη ομορφιά και περίεργη ενέργεια.

Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία, την αγαπώ ...

Αλλά δεν θα μείνω αρκετά, το πολύ καμιά εβδομάδα για να "κηνυγήσω" το θέμα της δουλειάς στην Αθήνα, όντας άνεργη ενάμιση χρόνο.

Εν τέλει κακώς δεν είχα πάει νωρίτερα στο νησί γιατί θα είχα αλλάξει παραστάσεις και θα είχα ευχαριστηθεί τη θάλασσα και την καθαρή του ατμόσφαιρα.

Πάλι καλά φυσικά ... Μην είμαστε και αχάριστοι ...

Στη Σαντορίνη δεν έχω υπολογιστή γι' αυτό σε ενημερώνω καλό μου blog για να μην έχω παραπονάκια μετά... :-) χι χι χι

Εύχομαι όλος ο κόσμος να περάσει όμορφα ότι και να κάνει, όπου και να πάει!!

Να ξεκουραστούν, να "αποφορτιστούν" και να ανανεωθούν και να "γεμίσουν" με θετική ενέργεια!!


                              ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!


Παλιμπαιδισμός και Άντρες

Aνοίξαμε στο Twitter μια συζήτηση για το πόσο αντιαισθητικό είναι να μιλάει μια 25χρονη σα μωρό και σε ποιούς άντρες αρέσει κάτι τέτοιο.

Το κακό ή το καλό είναι ότι δεν το συνηθίζουν μόνο γυναίκες γύρω στα 25, αλλά και πολύ μεγαλύτερες, ακόμα και στα διπλάσιά τους χρόνια.

Κάποιες γυναίκες το βρίσκουν άθλιο, άλλες εκνευριστικό και πολλοί πάλι πιστεύουν, άντρες και γυναίκες, ότι τα λόγια πολλές φορές δεν είναι σημαντικά.

Αρκετοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι οι άντρες δεν ακούν πάντα, αν η γυναίκα "κουνιέται"...

Τους ξεμυαλίζει φαίνεται ...

Συμφωνήσαμε με τη Μαρία ότι "αφορά ένα μερίδιο του πληθυσμού που δεν είναι κατ' ανάγκη αντιπροσωπευτικό" και δεν το γενικεύσαμε.

Το κάνουμε πολλές γυναίκες, αλλά θέλει μέτρο και όρια όπως πολλά στη ζωή μας.

Πολλές από αυτές που συνηθίζουν να παλιμπαιδίζουν, "πετυχαίνουν καλές "τύχες" κι αυτό είναι το περίεργο..." όπως επισημαίνει η Αθηνά.

"Κι ούτε είμαστε μια ζωή τα θύματα και διάφορες ιστορίες για γυναικουλίστικες δικαιολογίες" όπως πολύ σωστά εξέφρασε η Ευαγγελία.

Ζήτησα αντρικές γνώμες για τον παλιμπαιδισμό και συμφώνησα με τον Αριστοτέλη που μου είπε ότι "όπου υπάρχει προσφορά υπάρχει και ζήτηση".

Πολλοί άντρες συμφώνησαν ότι υπάρχει κι αυτό το είδος του άντρα, που ελκύεται από κάτι τέτοιο κι άλλοι πάλι τέτοιο άντρα τον χαρακτηρίζουν "χαζό".

Οι περισσόττεροι άντρες προτιμούν μια γυναίκα να είναι θηλυκό, να μιλάει σα γυναίκα κι όχι σα γυναικούλα.

Να μη νιαουρίζει, να μη βρίζει και να μην το παίζει αντράκι.

Όπως πολύ σωστά μου είπε και ο Κωνσταντίνος "δεν είναι ωραίο να "μπεμπεκίζουν" οι άνθρωποι, πόσο μάλλον όταν κοιτάς για σχέση γιατί δείχνεις ανώριμος.

Τώρα αν το κάνει κάποιος για άλλο λόγο δεν μπορώ να εκφέρω άποψη."

Ειλικρινέστατο!!!

Εγώ πάλι πιστεύω ότι σε μικρές ηλικίες επηρεάζει το πως νοιώθεις, ότι είσαι πιο αθώος, πιο αγνός, "ψάχνεσαι" περισσότερο και δεν το βρίσκω τόσο κακό.

Ως ένα όριο φυσικά και εξαρτάται και από τις στιγμές με τον σύντροφό μας.

Όσο μεγαλώνουμε νομίζω ότι πρέπει να προσέχουμε ακόμη περισσότερο γιατί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να γελοιοποιηθούμε.

Γιατί όπως λέει και ο Νίκος "δεν έχει σημασία τι κάνουν οι 25άρηδες αλλά τι κάνουμε εμείς στο ταξίδι της ζωής μας.

Στα 25 τα ίδια περίπου κάνουν όλοι."

Και συμπληρώνω ...

Γιατί υποτίθεται ότι όσο μεγαλώνουμε ωριμάζουμε, κατασταλλάζουμε και ξέρουμε τι να πούμε και πως να συμπεριφερθούμε ανάλογα την περίσταση.

Όπως επίσης είναι συνετό για τη ζωή μας να τηρούμε "τα εν οίκω, μη εν δήμω".

Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους φίλους μου στο twitter για την συζήτηση αυτή και κυρίως για τον χρόνο και την γνώμη τους!!

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Λιμάνι Πειραιά κατά τα μεσάνυχτα... (22.07.11)

 Έχουν απεργία τα ταξί ήδη μερικές μέρες και ο κόσμος ταλαιπωρείται πολύ.

Το λιμάνι είναι γεμάτο ΙΧ που έχουν πάει για να παραλάβουν τους δικούς τους ανθρώπους.

Πήγα κι εγώ να παραλάβω τη μητέρα μου που ερχόταν από Σαντορίνη.

Έχει παντού αυτοκίνητα κι όσο περνά η ώρα γεμίζει ολοένα και περισσότερο.

Είμαστε όλοι σε σειρές δυάδων ή τριάδων και περιμένουμε υπομονετικά να έρθει το πλοίο.



Eνώ ένας "Ελληναράς" έχει παρκάρει διαγώνια το αυτοκίνητό του για να μην τον "κλείσει" κανείς και τον καθυστερήσει 
και κλείνει πάρκινγκ για 3 έως 6 αυτοκίνητα.

Απίστευτος!!!

Δεν του μιλάει κανείς ενώ εγώ έχω γίνει έξαλλη με τη γαιδουριά του.


Του μιλάω και με αγνοεί πλήρως.

Όχι ότι περίμενα άλλη αντίδραση.

Αλλά είναι ένα ελάχιστο δείγμα γιατί καταλήξαμε σαν κράτος εδώ που καταλήξαμε, όταν ο καθένας κοιτά ΜΟΝΟ τον εαυτό του και την βολή του...

Παραμονή πανσέληνου Ιουλίου (14.07.11)

Φθάνω επιτέλους κατά τις 1:00μμ στη Βάρκιζα αναψοκοκκινισμένη από όλη τη ζέστη της ημέρας.

Τα μάγουλά μου καίνε κι έχω μεγάλη υπερένταση.

Ήρθε η ώρα της χαλάρωσης και της απόλαυσης.

Στρώνω την κόκκινη πετσέτα μου με τα κίτρινα λουλουδάκια στα άσπρα βότσαλα της ερημικής παραλίας, μια ανάσα μόνο από την άκρη της θάλασσας.

Στην παραλία εγώ και πολύ μακρυά μου ένα νεανικό ζευγαράκι.

Εισπνοές - εκπνοές οξυγόνου και ιωδίου, από το καθαρό απαλό αεράκι που έρχεται από τη θάλασσα.

Ηρεμώ, χαλαρώνω. Απολαμβάνω το υπέροχο τοπίο.

Το φεγγάρι σχεδόν ολόκληρο, μια μέρα πριν την πανσέληνο, βρίσκεται στο κέντρο της θάλασσας φωτίζοντας γλυκά και λαμπερά τα ήρεμα και καθαρά νερά της.

Ακούγονται αχνά οι ήχοι των απολήξεων των μικρών κυμάτων της θάλασσας στην άκρη της αμμουδιάς.

Το νερό λάδι, σαν ένα γυάλινο καθρέφτη που αναδεικνύει την ιδιαίτερη ομορφιά της φύσης.

Εικόνα μοναδικά μαγευτική.

Γλύκα που σε τραβάει να την "πλησιάσεις", να την "αγγίξεις".

Αποφασίζω να βουτήξω στην θάλασσα.

Στην αρχή το νερό μου φαίνεται δροσερό, αλλά είναι από τη ζέστη του σώματός μου.

Κολυμπώ στα νερά του σεληνόφωτος και η αίσθηση είναι τέλεια. Είναι σαν όνειρο.

Και το νερό είναι ζεστό. Το νοιώθω σε όλους μου τους πόρους.

Νοιώθω το οξυγόνο να με πλημμυρίζει.

Μια όμορφη ηρεμία και γαλήνη με διακατέχει.

Δεν έχω ποτέ ξανανοιώσει έτσι στη ζωή μου.

Έχει περάσει η ώρα και πρέπει να γυρίσω σπίτι αλλά με τίποτα δεν θέλω να χάσω αυτή τη μαγεία.

Η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν πόσο μοναδικό θα ήταν να το απολαμβάνει κανείς με τον σύντροφό του...


Αποφασίζω να βγω από τη θάλασσα, να στεγνώσω στην πετσέτα μου,

αγναντεύοντας λίγο ακόμα την ομορφιά της φύσης.

Τυχαία πέφτει το μάτι μου στο ζευγαράκι μακρυά...

Δεν διακρίνεις δύο σκιές αλλά μία.

Ενωμένοι στη μαγεία της φύσης και την γλύκα του έρωτά τους.

Τι ρομαντικό!!!

 Δεν κρύβω ότι προς στιγμή ζήλεψα λίγο...

Πρέπει να ήταν η απόλυτη ολοκλήρωση.

Να μοιράζεσαι με τον αγαπημένο σου σύντροφο μια εικόνα τόσο υπέροχη, μια αίσθηση έντονη και τα συναισθήματα να ξεχειλίζουν...

Και ο πόθος των ερωτευμένων να φουντώνει.

Έφυγα "γεμάτη" από αυτή μου τη βόλτα με μια γλυκιά έντονη αίσθηση που κράτησε δύο μέρες σε μεγάλη ένταση.

Μοναδική εμπειρία.

Ίσως ήμουν και στην κατάλληλη διάθεση και βοήθησε κι αυτό να "εισπράξω" όλη αυτή την ομορφιά της φύσης τη νύχτα αυτή.