Ήταν ο αδελφός μου.
Τον πονούσε πάρα πολύ το κεφάλι του, ανακατευόταν, ζαλιζόταν, είχε ίλιγγο τόσο έντονο που ούτε να συνεχίσει τη βάρδιά του στην υπηρεσία του μπορούσε, ούτε καν να οδηγήσει την μηχανή του.
Πήγα και τον παρέλαβα και πήγαμε αμέσως στο νοσοκομείο.
5:20 π.μ. Περάσαμε την πύλη του 401 Γενικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου.
Περνά ο αδελφός μου στα ενδότερα κι εγώ ως συνοδός μένω έξω στην αίθουσα αναμονής.
Τον αδελφό μου τον πλησιάζει ο μοναδικός νεαρός γιατρός που βρισκόταν εκεί, μάλλον ειδικευόμενος, του παίρνει το ιστορικό του και αλλάζουν χώρο πιο μέσα για την εξέταση.
Μία νοσηλεύτρια μπορώ να δω, η οποία πηγαινοέρχεται διαρκώς.
Δίπλα μου, στην αίθουσα αναμονής, καθόταν ένας νεαρός που είχε φέρει δύο αστυνομικούς τραυματισμένους.
Μου είπε ότι είχαν έρθει από τις 1:00 π.μ. στο νοσοκομείο και τον ενημέρωσαν ότι περιμένουν τον χειρούργο να έρθει, γιατί δεν βρισκόταν στο νοσοκομείο.
Τον καλούσε, λέει, η νοσηλεύτρια στο κινητό του για να τον ενημερώσει και να επισπεύσει την άφιξή του στο νοσοκομείο.
Στο νοσοκομείο δεν είχε άλλους συνοδούς και επικρατούσε απόλυτη ησυχία, αν εξαιρέσεις ένα ραδιοφωνικό σταθμό δυνατά που ακουγόταν από το βάθος.
Κάποια στιγμή με κάλεσε ο αδελφός μου να με ενημερώσει ότι περιμένει κάποιον γιατρό να έρθει να τον εξετάσει.
Όσες ώρες βρισκόμουν εκεί, δύο έκτακτα περιστατικά ήρθαν.
Ένας φαντάρος αεροπορίας, που είχε τροχαίο με κάποιον που παραβίασε κόκκινο φανάρι και τον έστειλαν σε άλλο αρμόδιο νοσοκομείο, στο 251 Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας.
Κι ένας πολύ ηλικιωμένος ανάπηρος πολέμου, που δεν είχε καμία επαφή με την πραγματικότητα και προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν.
Τον είχαν βάλει σε ένα θάλαμο ανάνηψης που βρίσκεται στο προθάλαμο για τα εξεταστήρια, όπου μπορούσες να δεις την γενική εικόνα.
Είχε πάει 8:00 π.μ. η ώρα κι άρχισαν οι γιατροί και οι νοσηλευτές να έρχονται στο νοσοκομείο με το πάσο τους.
Στον παππού μαζεύτηκαν 4-5 άτομα κι όλη την ώρα πηγαινοέφερναν μηχανήματα για εξέταση και ανάνηψη.
Κάποια στιγμή βγαίνει και ο αδελφός μου στο προθάλαμο και ο ένας από τους αστυνομικούς και έψαχναν τον γιατρό που τους είχε εξετάσει, για να τους δώσει τις γνωματεύσεις, τις συνταγές και τις καθοδηγήσεις γιατί τους εξέτασε κι έφυγε.
Ο αδελφός μου παίρνει τα απαιτούμενα έγγραφα και τις εξετάσεις και στις 8:45 π.μ. περάσαμε ξανά την πύλη με προορισμό ένα εφημερεύον φαρμακείο λόγω της ημέρας - Σαββάτου - και μετά σπίτι.
Έλεος τρεις ώρες και για μία εξέταση;
Τόσα χρόνια και κάθε φορά στα νοσοκομεία η ίδια ταλαιπωρία.
Ούτε να αρρωστήσει κανείς δεν μπορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου