Αυτή περιλαμβάνει πάρα πολλές ειδικότητες και κατά συνέπεια μεγάλο αριθμό εργαζομένων που βρέθηκαν στο δρόμο.
Μέσα σε αυτούς είμαι και εγώ ... ως σχεδιάστρια.
Άνεργη από αρχές του 2010 και σε όποια δουλειά εκτός αυτού του τεχνικού κλάδου και αν απευθυνθώ, μου ζητείται προυπηρεσία που δεν έχω.
Οπότε τι κάνω ;
Από την άλλη κλείνουν πολλά καταστήματα, κλείνουν εταιρείες και γραφεία.
"Χτυπιέται" η μια επιχείρηση μετά την άλλη.
Μείωση προσωπικού, μείωση εργατοωρών και μισθών είναι η λύση για πολλές άλλες που στέκουν ακόμα με τα χίλια ζόρια.
Κάνουν διάφορες προσφορές προσπαθώντας να προσελκύσουν τον κόσμο.
Τι να κάνει όμως ο άλλος όταν δεν έχει χρήματα να φέρει εις πέρας τα τρεχόμενα καθημερινά του έξοδα και τις υποχρεώσεις του ;
Αναγκαστικά περιορίζεται και αρκείται στα απαραίτητα και αναγκαία.
Υπάρχουν βέβαια και πολλοί "έξυπνοι και πονηροί" που εκμεταλλεύονται την κατάσταση αυτή και την ανάγκη του κόσμου για δουλειά και δεν πληρώνουν τους εργαζόμενούς τους, δεν τους ασφαλίζουν, τους ζητούν να εργάζονται πιο σκληρά και περισσότερες ώρες για να πληρωθούν και πολλές φορές τους εκβιάζουν με απόλυση για να πετύχουν όσα περισσότερα μπορούν.
Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί τέτοιοι εργοδότες !!
Μέσα σε όλη αυτή την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για το μέλλον πως εξελίσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις ;
Πόσο τις επηρεάζει η οικονομική κρίση αυτή ;
Δυστυχώς νομίζω ... πάρα πολύ.
Δεν βγαίνουν και μένουν σπίτι τους για να μειώσουν τα έξοδά τους στο ελάχιστο.
Με αποτέλεσμα να απομονώνονται και να "κλείνονται" στον εαυτό τους.
Πολλοί άνθρωποι νοιώθουν "παγιδευμένοι" από την όλη κατάσταση, μη μπορώντας να κάνουν πολλά.
Όταν κάποιος δεν μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό του πως θα μπορεί να νοιώσει καλά και να προσφέρει και σε άλλον ή στο κοινωνικό σύνολο ;
Πως θα "ανέβει" η ψυχολογία και η αυτοπεποίθησή του όταν όλα γύρω γκρεμίζονται ;
Όταν δεν φαίνεται κάποιο "φωτάκι" ελπίδας στο βάθος, με τι δύναμη και τι κουράγιο να συνεχίσει τις προσπάθειες ;
Kάνουμε ότι μπορούμε καλύτερο οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, αλλά η όλη κατάσταση σίγουρα μας καταρρακώνει την προσωπικότητά μας και κατακερματίζει τις σχέσεις και τα όνειρά μας, το αβέβαιο μέλλον μας.
Με τέτοια ψυχολογία τι ποιότητα ερωτικής σχέσης μπορεί κάποιος να δημιουργήσει και σε τι "θεμέλια θα την χτίσει" ;
Είναι πολύ δύσκολες οι καταστάσεις αυτές και πολλές φορές μας οδηγούν είτε στην μοναξιά είτε σε εφήμερες απολαύσεις ανάλογα τον χαρακτήρα και την φύση του καθενός από εμάς ...
Ο έρωτας στην εποχή της οικονομικής κρίσης
ΑπάντησηΔιαγραφήΤης Άννας Νικολαΐδου
Έρωτα ανίκητε στη μάχη... μήπως κινδυνεύεις να νικηθείς στο πεδίο της οικονομικής κρίσης;
Μήπως ο έρωτας έγινε και αυτός ένα είδος πολυτελείας απ’ αυτά που όλοι μας κόβομε στις μέρες μας;
Σήμερα όταν πάνω από το ένα τρίτο των νέων μας είναι άνεργοι κι οι υπόλοιποι βολεύονται με τα 560 ευρώ και τα τετράωρα της ημιαπασχόλησης πώς είναι δυνατόν ο έρωτας να “φωλιάζει στα τρυφερά μάγουλα της κόρης που ξενυχτά” και να ανάβει τη φωτιά που κατακαίει τις καρδιές των νέων;
Βέβαια ο έρωτας “μοιάζει με τον αέρα που δεν ξέρουμε από πού θα μας έρθει”, όπως λέει κι ο Μπαλζάκ αλλά έχω την αίσθηση ότι αν κάποιος δεν κάνει σπονδές στην Αφροδίτη ο Ερωτας τον προσπερνά κι ο αέρας του δεν τον δροσίζει. Αναφέρομαι στην Αφροδίτη γιατί ο Ερωτας είναι αρχαιοελληνικός κι η αμαρτία χριστιανική σαν έννοιες κι έτσι έχουν καταγραφεί στην συνείδησή μας.
Σπονδές στην Αφροδίτη σημαίνει να διατηρεί κανείς τον εαυτό του ερωτικό και δοτικό, χαρούμενο και ανοικτό στην έκπληξη, πράγματα ολοένα και πιο δύσκολα αφού το μυαλό είναι απασχολημένο με το άχθος της καθημερινής επιβίωσης και το σώμα είναι κλεισμένο στην πανοπλία της έλλειψης εμπιστοσύνης και του φόβου.
Σήμερα με την οικονομική κρίση η ίδια μας η ανάσα είναι βαριά, εισπνέουμε ελπίδα και εκπνέουμε απελπισία. Ο έρωτας είναι κι αυτός σαν την ανάσα, δεν είναι δυνατόν να σταματήσει κάποιος αφού ζει ν’ανασαίνει αλλά στις μέρες μας περισσότερο βαριανασαίνει ο ερωτευμένος γιατί έχει να βάλει στην ζυγαριά της ζωής του και τα αισθηματικά που ούτως ή άλλως ήταν πάντα ένα δύσκολο θέμα.
“Δεν υπάρχει ευτυχισμένος έρωτας” είπε ο Αραγκόν κι αλήθεια ο έρωτας είναι πάντα απρόβλεπτος, ο πόνος συνεχώς παρών κι η αγωνία της ανταπόκρισης μαστιγώνει την καρδιά και το νου. Η ευτυχία όμως είναι συνέχεια κάπου εκεί, να νικάει και να πληγώνεται καθώς ο έρωτας δημιουργεί στιγμές ενεπανάληπτης ευτυχίας και ηδονής ενώ άλλοτε ρίχνει στα Τάρταρα της αμφιβολίας τους ερωτευμένους και στη μέγγενη του πόνου τις καρδιές τους. Παρ’ όλο το... “σκωτσέζικο ντους” που μας κάνει ο έρωτας τον επιζητούμε και... ναι! Ακόμη ερωτευόμαστε! Ο έρωτας γίνεται ισχυρός δεσμός και κάποια στιγμή στη στροφή του δρόμου παραμονεύει ο... γάμος!
Ο γάμας, που έτσι κι αλλιώς συνεπάγεται σοβαρές υποχρεώσεις και αμοιβαίες υποχωρήσεις, εν καιρώ οικονομικής κρίσης σίγουρα υποχωρεί σαν θεσμός και επιλέγεται η συγκατοίκηση με την οποία επιτυγχάνεται εξοικονόμηση πόρων χωρίς το βάρος της συζυγικής φυλακής. Παρά τον συνδυασμό αυτό, το τερπνόν μετά του ωφελίμου, ο έρωτας και στην συγκατοίκηση ενώ αρχικά θεριεύει, δέχεται στη συνέχεια την σκόνη της ρουτίνας και αργά-αργά εμφανίζονται οι τρεις αρρώστιες του: η κτητικότητα, η ζήλεια και η απιστία αλλά στις μέρες μας προστίθεται και μια τέταρτη: η γκρίνια από την οικονομική στενότητα! Γάμοι και σχέσεις κλονίζονται και το ζείδωρον ύδωρ του πάθους στερεύει!
Πώς μπορεί ένας άνεργος να είναι καλός σύζυγος ή εραστής, όταν ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι για κάθε άνδρα η επαγγελματική του επιτυχία; Πόσο μία παραμελημένη εμφανισιακά-λόγω υπερβολικής δουλειάς και οικονομικής στενότητας- γυναίκα μπορεί να είναι ξέγνοιαστη και ερωτική;
Η οικονομική περιπέτεια που ζούμε έχει ρίξει τη βαριά σκιά της και στις σχέσεις των ανθρώπων αναπόφευκτα!
Και τι γίνεται τώρα λοιπόν; Σταματάμε να ερωτευόμαστε, να παντρευόμαστε και να κάνουμε παιδιά; Όχι βέβαια! Αντίσταση χρειάζεται! Να βάζουμε στην άκρη τις οικονομικές αναποδιές και να τολμούμε! Στο μνημόνιο ευτυχώς δεν υπάρχει κάποια διάταξη που να απαγορεύει τον... έρωτα!
Παρά τις δύσκολες μέρες οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι μας θα εξακολουθούν να κόβουν το αγριολούλουδο του έρωτα.
Να ερωτευόμαστε λοιπόν παραμερίζοντας τις μαύρες σκέψεις και την γκρίνια για τα οικονομικά μας κι όσο μας παίρνει ο χρόνος-γιατί αυτός είναι η πιο μοιραία παράμετρος για τον έρωτα κι όχι το μνημόνιο, αφού οπως έχει πει κάποιος φιλόσοφος δεν ανθίζουν τριαντάφυλλα κάτω απ’ τα χιόνια, να συνεχίσουμε να ερωτευόμαστε γιατί αλλιώς χανόμαστε...