Είναι αργά το βράδυ μετά τις έντεκα και χαλαρώνω κι απολαμβάνω το σπίτι μας στην Έξω Γωνιά.
Καθισμένη στον καναπέ δίπλα στη τζαμαρία αγναντεύω την υπέροχη θέα.
Πάνω ο μαύρος ουρανός ξάστερος γεμάτος πολλά αστέρια, να λαμπιρίζουν και να φωτίζουν όμορφα τη γλυκιά αυτή νύχτα.
Η θάλασσα απένταντι μαύρη, την ξεχωρίζεις από ελάχιστα σημεία που φωτίζονται τμήματα νερού.
Το βουνό στα δεξιά μου στο βάθος, μαύρο κι αυτό και το διακρίνεις μόνο σπό κάτι φώτα κοντά στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία και κάποια αυτοκίνητα που πηγαινοέρχονται.
Στα αριστερά στο βάθος μπορείς να ξεχωρίσεις τα πολύχρωμα φωτάκια του αεροδιαδρόμου κι όλα τα φώτα του αεροδρομίου.
Ένα αεροπλάνο κάνει μια στροφή κι αρχίζει την πορεία προσγέιωσης, δίνοντας μια άλλη νότα στο τοπίο.
Τι όμορφα που δείχνει από μακρυά...
Τα σπιτάκια άσπρα μικρά ξεχωρίζουν μες τη νύχτα, σαν παραμυθένια, σαν μανιτάρια σε δάσος.
Τα φώτα των δρόμων βοηθούν τους οδηγούς να πάνε στον προορισμό τους δίνοντας ζωή στο νησί ακόμα και τις περασμένες ώρες της νύχτας.
Έχει δροσούλα τώρα κι ένα απαλό αεράκι σε χαιδεύει και σε γεμίζει με οξυγόνο και ιώδιο από την θάλασσα.
Ακούγονται διάφοροι ήχοι από μακρυά αλλά δεν ενοχλούν.
Ακόμα και από αυτοκίνητα ή μηχανάκια αλλά νοιώθεις τη διάθεση των διακοπών και είσαι στο κλίμα του νησιού και της φύσης και οποιοσδήποτε ήχος που παραμπέμπει στη καθημερινότητα της Αθήνας, χάνει την αξία του σε τέτοια ομορφιά.
Προσπαθώ να κοιμηθώ πολύ ώρα τώρα και δεν τα καταφέρνω.
Εξακολουθώ να αγναντεύω έξω το τοπίο όταν συνειδητοποιώ ότι μια λεπτή αχνή λευκή πάχνη άρχισε σιγά-σιγά να καλύπτει την κορυφή του βουνού ώσπου τα φώτα κοντά στο μοναστήρι με μεγάλη δυσκολία μπορούσες να τα διακρίνεις.
Άρχισε να απλώνεται αργά-αργά αλλά σταθερά σε όλο τον ουρανό πάνω απ' όλο το νησί, σε σημείο που τον κάλυψε τελείως.
Τώρα πια ο ουρανός δεν είναι μαύρος αλλά γκρίζος και με το ζόρι μπορείς να διακρίνεις κάποιο αστέρι πίσω από τα απαλά συννεφάκια.
Δεν ήξερα ότι η υγρασία μπορεί να φανεί τόσο μαγευτική.
Προσπάθησα να αποθανατίσω την εικόνα αυτή με φωτογραφία αλλά δυστυχώς δεν φαινόταν τίποτα.
Κάποια στιγμή αποκοιμήθηκα και το πρωί που άνοιξα τα μάτια μου, όλη η υγρασία είχε χαθεί...
Καθισμένη στον καναπέ δίπλα στη τζαμαρία αγναντεύω την υπέροχη θέα.
Πάνω ο μαύρος ουρανός ξάστερος γεμάτος πολλά αστέρια, να λαμπιρίζουν και να φωτίζουν όμορφα τη γλυκιά αυτή νύχτα.
Η θάλασσα απένταντι μαύρη, την ξεχωρίζεις από ελάχιστα σημεία που φωτίζονται τμήματα νερού.
Το βουνό στα δεξιά μου στο βάθος, μαύρο κι αυτό και το διακρίνεις μόνο σπό κάτι φώτα κοντά στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία και κάποια αυτοκίνητα που πηγαινοέρχονται.
Στα αριστερά στο βάθος μπορείς να ξεχωρίσεις τα πολύχρωμα φωτάκια του αεροδιαδρόμου κι όλα τα φώτα του αεροδρομίου.
Ένα αεροπλάνο κάνει μια στροφή κι αρχίζει την πορεία προσγέιωσης, δίνοντας μια άλλη νότα στο τοπίο.
Τι όμορφα που δείχνει από μακρυά...
Τα σπιτάκια άσπρα μικρά ξεχωρίζουν μες τη νύχτα, σαν παραμυθένια, σαν μανιτάρια σε δάσος.
Τα φώτα των δρόμων βοηθούν τους οδηγούς να πάνε στον προορισμό τους δίνοντας ζωή στο νησί ακόμα και τις περασμένες ώρες της νύχτας.
Έχει δροσούλα τώρα κι ένα απαλό αεράκι σε χαιδεύει και σε γεμίζει με οξυγόνο και ιώδιο από την θάλασσα.
Ακούγονται διάφοροι ήχοι από μακρυά αλλά δεν ενοχλούν.
Ακόμα και από αυτοκίνητα ή μηχανάκια αλλά νοιώθεις τη διάθεση των διακοπών και είσαι στο κλίμα του νησιού και της φύσης και οποιοσδήποτε ήχος που παραμπέμπει στη καθημερινότητα της Αθήνας, χάνει την αξία του σε τέτοια ομορφιά.
Προσπαθώ να κοιμηθώ πολύ ώρα τώρα και δεν τα καταφέρνω.
Εξακολουθώ να αγναντεύω έξω το τοπίο όταν συνειδητοποιώ ότι μια λεπτή αχνή λευκή πάχνη άρχισε σιγά-σιγά να καλύπτει την κορυφή του βουνού ώσπου τα φώτα κοντά στο μοναστήρι με μεγάλη δυσκολία μπορούσες να τα διακρίνεις.
Άρχισε να απλώνεται αργά-αργά αλλά σταθερά σε όλο τον ουρανό πάνω απ' όλο το νησί, σε σημείο που τον κάλυψε τελείως.
Τώρα πια ο ουρανός δεν είναι μαύρος αλλά γκρίζος και με το ζόρι μπορείς να διακρίνεις κάποιο αστέρι πίσω από τα απαλά συννεφάκια.
Δεν ήξερα ότι η υγρασία μπορεί να φανεί τόσο μαγευτική.
Προσπάθησα να αποθανατίσω την εικόνα αυτή με φωτογραφία αλλά δυστυχώς δεν φαινόταν τίποτα.
Κάποια στιγμή αποκοιμήθηκα και το πρωί που άνοιξα τα μάτια μου, όλη η υγρασία είχε χαθεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου